DDK Raporu

Abdullah Gül’ün talimatıyla hazırlanan Devlet Denetleme Kurulu raporu bir fırsata dönüştürülebilir. ..

Hrant Dink cinayetiyle ilgili Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün talimatıyla hazırlanan Devlet Denetleme Kurulu raporu bir fırsata dönüştürülebilir.

Cumhurbaşkanlığı sitesinden yayınlan 14. Maddeden oluşan raporun 6 ile 11. maddeleri arasındaki altı başlığının üzeri devlet sırrı gerekçesiyle kapatılması bazı soru işaretleri oluştursa da raporun,    cinayetin işlenmesinde ve soruşturulmasında kamunun ağır kusuru ve hatası olduğu gerçeğini net bir biçimde vurgulaması basite alınabilecek bir şey değil.

Bu bize Hrant Dink ve benzeri cinayetlerin aydınlığa kavuşturulması isteğinin daha güçlü dillendirilmesinin fırsatını sunmaktadır.

Rapor, salt Hrant Dink cinayetinde adaletin gerçekleşmesinin nasıl engellendiğini açıklamıyor. Başka bazı soruşturma ve yargılamalarla da ilişkilendiriyor.

Bu fırsatın değerlendirilmesine raporun altı sayfasında gizlenen devlet sırrının ne olduğunu ve kamuoyundan gizlenenlerin neler olduğunu sormakla başlamalıyız.

Hatırlanacağı gibi Susurluk döneminde Başbakanı Mesut Yılmaz’ın hazırlattığı raporda da üzeri örtülen bölümlerin esas önemli bölümleri olduğu çok yazıldı, söylendi ve tartışıldı.

En azından Cumhurbaşkanlığı böylesine kritik bir cinayet raporunda, üzeri örtülen bölümlerin hangi konuları içerdiğini kamuoyuna açıklamalıdır. Bir süre sonra istihbarat örgütlerinin sızdırma bilgilerle ortamı kirletmesine vesile edileceğini akıllarda çıkarılmamadır.

İkinci önemli nokta raporda eleştiri ve şikayet konusu yapılan hemen hemen her şeyi beş yıldı davanın avukatları ve Hrant’ın ailesi ile arkadaşları dillendirmiş ve dikkat çekmiş olmasına rağmen gereğini yapmayanlarla ilgili soruşturma ve cezai yaptırım talep edilmelidir.

Örneğinin görevini ihmal ettiği iddiasıyla soruşturulması ve yargılanması talep edilen aralarında dönemin İstanbul valisi Muammer Güler ile Emniyet Müdürü Celalettin Cerrah’ın da bulunduğu 30 kamu görevlisinin soruşturulmasını, beş yıldır kimin veya kimlerin oyaladığının veya engellediği de araştırılmalıdır.

Bu iki isimin yanı sıra İstanbul Vali Yardımcısı Ergun Güngör, MİT görevlileri Özel Yılmaz ve Handan Selçuk, İstanbul Emniyet İstihbarat Şube Müdürü Ahmet İlhan Güler, İstanbul Emniyeti’nde görevli polisler İbrahim Pala, İbrahim Şevki Eldivan, Volkan Altınbulak, Bahadır Tekin, Özkan Özkan, Trabzon Emniyet Müdürü Reşit Altay, Trabzon Jandarma Alay Komutanı Albay Ali Öz,  Emniyet istihbarat Daire Başkanı Ramazan Akyürek, Trabzon Emniyeti’nden görevli Faruk Sarı, Özkan Mumcu, Muhittin Zenit, Mehmet Ayhan, Samsun Terörle Mücadele Müdür Yardımcısı Metin Balta ve komiser İbrahim Fırat hakkında yapılan işlemler,  soruşturulmanın yürütülmesinde çıkartılan engeller ve kimler tarafından korunup kollandığının üzerinde durulmalıdır.  

Hiç kuşku yok görülecek ki, kamunun ağır kusurundan şikayet eden mekanizmanın bizzat kendisi kusurun oluşmasını sağlıyor.

Raporun dili kamuoyundaki tepkileri yatıştırmaya amacıyla hazırlandığına dair bir kanaatin oluşturulmasına yol açıyor. Öznesi olmayan hatalardan, yanlışlıklardan söz ediliyor.

Raporun gaz almaya dönüşmemesi,  bir fırsata dönüşmesi için Hrant Dink cinayetine beş yıl önceki duyguya benzer bir duygu ve düşüncesiyle davranılması bizi sonuca ulaştırabilir. En azından raporun gaz alma gayesi boşa çıkarılabilir.

Salt AKP karşı cepheyi geliştirme düşüncesiyle cinayete karşı çıkıyor veya Hrant’a sahip çıkıyor görünmek en hafif değimle ikiyüzlülüktür. Bunun hükümet yandaşlarının Hrant cinayetini kendilerine meze yapmasından zerrece bir farkı yoktur.

Bu nedenle 19 Ocak sonrası Hrant Dink anmasıyla başlayan tartışmanın bir kenara bırakılmalı ve bir cinayetin,  insan gibi bir insanı siyasi emellere malzeme yapılmasının engellenmek için raporun ortaya çıkardığı gerçeğin üzerine yürümek gerek.  

Bu yol iki aydır yürütülen Uludere soruşturmasının bir oyalama taktiği olarak kalmasının nasıl engellenebileceğini de öğretecektir. Bu yol bizi 34 insanımızın öldürülmesini seyretmekten kurtaracaktır.