Kürt Kardeşliği ve Hamaset

Kürtlerin Türkleştirilmesi red - inkar ve asimilasyonla gerçekleştirilmeye çalışıldı. Bunun için eğitim sistemi, Türk Dil Kurumu, Türk Tarih Kurumu gibi kurumlar işletildi; Güneş Dil teorisi ve Türk Tarih Tezi gibi teoriler devreye sokuldu, bunların işe yaramadığı yerlerde Takriri Sükûna başvuruldu, silahlı araçlar kullanıldı ve bu uygulamalara yapılan itirazlar kanla bastırıldı. Şeyh Said ve Ağrı İsyanları ile Dersim Direnişi bunun acı örneklerini oluşturmuştur. Kanlı biçimlerde bastırılan bu hareketler sonrasında sürgün ve mecburi iskânlarla Kürtler sindirilmiş, 1938-1968 arasında Kürtlerin sesi kesilmiş, bu süre zarfında adeta soluksuz kalmışlardır. Aleviler ise özellikle Diyanetin anti laik uygulamalarıyla sunileştirilmeye çalışılmış, bu uğurda ezilmiş, ötelenmiş ve ötekileştirilmeye çalışılarak pasifice edilmeye çalışılmıştır. Ne ironidir ki suniler de fazla ileri gitmesin diye hep başlarının üstünde demoklesin kılıcı gibi laikliğin sopası sallandırılmış, başını kaldıranın başına vurulmuş, memleket sürekli şeriat korkusu ile korkutularak sunilerde hizaya getirilmiştir. Milli burjuvazi yaratma serüveni uygulamaları ise Cumhuriyet öncesinde başlamış, cumhuriyet sonrasında daha sistemli biçimde devam etmiştir. İTC “milli iktisat” teorisine dayanan bu işin en belirgin ve bariz uygulamamaları 1922-26 Rum Mübadelesi, 1942 Varlık Vergisi uygulaması ve 5-6 Eylül pogromudur.

Hamset üzerine kurulan politika ve ulus devlet inşası ülkeyi bugüne getirdi

Bütün bu gaileler vatan, bayrak, ezan, laiklik, cumhuriyetçilik, Türklük gibi geleneksel ve modernist karine ve söylemlerin altına sığınarak, kimi kavramlara kutsiyet atfedilerek gerçekleştirilmiştir. Örneğin, “Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır, toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır” denilerek insanlar ölüme sürüklenmiş, “Bir Türk dünyaya bedeldir “ denilerek kan kafa tası ırkçılığı, “Ne mutlu Türküm diyene” diyerek Antropolojik ırkçılık yapılmıştır. Bir yandan cumhuriyetin Osmanlıdan tamamen bir kopuş olduğu ileri sürülürken öte yandan Türk ve Müslüman olanakların “Milleti Hâkime” olduğu Osmanlı alışkanlığı gayrı Müslimleriere karşı “Milleti Mahküme” teziyle sürdürülmüştür.

Bütün bu kötülükler Avrupa da ve dünyada iki dünya savaşında da görüldüğü gibi, ulus devletin bu milletin başına sardığı gailelerdir. Oysa artık ulus devlet çağı aşıldı, küreselleşme çağında yaşıyoruz. Şimdi hala bugün bile geçmişin ve Soğuk Savaşın kavramları ve konseptiyle hareket etme anakronizmasına düşen siyasi partiler ve gruplar var. Hala Türkçülük ve Turancılığın izini sürmeye çalışanlar var. Oysa Türklüğe en büyük zarar veren Türkçülüktür. Söz gelimi son zamanlarda 300 kişinin imzaladığı “Türklük anayasadan çıkmasın” bildirisi hala bu izleri taşıyor. Diğer etnikleri görmeyerek, küçük veya hakir görerek ülkeyi uçuruma, hatta bölünmeye sevk eden bu zihniyettir. Milliyetçilik artık aşıldı ve geride kaldı.

Yeni bir konsesus için yeni anayasa şart

Kaldı ki mevcut darbe anayasasında hala 56 yerde ırkçı vurgu var. Oysa 1921 Kurucu anayasasında Türk yoktü, “Türkiye halkı” vardı. Hem de herkesin temsil edildiği bir mecliste savaş koşullarının omuz omuza beraberliği için atılan adımlarla oluşmuş bir anayasa olarak. Aradan zaman geçti çok şey oldu. Eğer geçmiş geçmişte kalsın deniyorsa bunun için iki şey yapılmalı. Birinci olarak, daha iyi bir gelecek için, geçmişle bir yüzleşme yapılmalı. İkinci olarak bir paradigma değişikliğine gidilmeli. Çünkü eski değerler dizisi iflas etti, günümüz sorunları karşısında artık işlemiyor, bu besbelli. O halde yeni bir paradigmaya ihtiyaç var. Birliği beraberliği bu yeni paradigma sağlayabilir. Aksi takdirde eski paradigmada ısrar bölmeye ve parçalamaya götürecektir. Eski paradigmada ısrar etmek isteyenler 50 bin kişi daha mı ölsün istiyor yoksa? Kaldı ki bunları isteyenlerin tuzu kuru, çünkü bu savaşta onların çocukları değil yoksul halkın çocukları ölüyor. Yazıktır, günahtır artık bu ölümleri durdurmalı bu toplum. Silahlı unsurların çekilmesi bu nedenle bir başlangıçtır, son değildir. Eğer barış ortamı demokrasi ile taçlanırsa yürür ve kıymetlenir. Şimdiye kadar savaş ortamı demokrasinin inşasını engelliyor diyenlerin artık diyecek şeyleri kalmamıştır.

Bunun için yeni bir politik tip gerekli 

Şunda herkesin hemfikir olması lazım: Savaşın kazananı yok, savaşta herkes kaybediyor. Bu ülkede bu savaşta çok şey kaybetti, hem maddi hem de manevi kayıplar çok büyüdü. Barışın ise kaybedeni yok ama kazanımları sayılmayacak kadar çok. Şimdi artık barış zamanı, şimdi artık kardeşlik zamanı, şimdi artık kucaklaşma zamanı diyorsak bu kardeşliği boş laf olmaktan çıkarıp içini doldurmalı, bir hukuka dayandırmalıyız. Kardeşlik hukukunun içini eşitlik, özgürlük ve adaletle doldurduğumuzda sorunlarımızı büyük ölçüde aşarız. Çünkü yukarıda da gösterdik ki bin yıldır Mezopotamya ile Anadolu, Fırat ile Sakarya kardeştir. Bu kardeşlik “Vur de vuralım, Öl de ölelim” le kurulamaz. Hele hele bunları diyenleri susturmak ve ayıplamak yerine “onun da zamanı gelecek” diyip kendini kolluk kuvvetlerinin yerine koyan yanlışın geçmişte herkese ödettiği bedeller hafızalardayken.. O yüzden bugün ülkenin en ihtiyacı olmadığı şeyin, oy uğruna hamsate sarılan politikacı tipi olduğunu herkes bilmeli. Ülkenin bugün ihtiyaç duyduğu şey ise, bu öfkeli, kibirli, ayırımcı ve çatışmacı dilin geçmişte nelere mal olduğunun bilincinde olan sağduyulu, barıştan yana, gerçek demokrasiyi savunan, çağın ruhunu kavramış, hak ve özgürlüklerden yana politikacılardır.